یک حالتی آمده از او ... عشق گرفت

در آینه اش نموده رو ... عشق گرفت

گفت : عشق باشد و مخلوق نباشد؟ هیهات

از نور چه آید ؟ تو بگو ... عشق گرفت

منم باری ، از اینجا می گذشتم

پی کاری از اینجا می گذشتم

نسیم بوی زلفی ، کار دست داد

بپنداری ! از اینجا می گذشتم؟؟؟؟

******

تمام هستِ من ، آنجاست آنجاست

دلِ سر مستِ من ، آنجاست آنجاست

تمامِ من ! تو باور کن ! همینی

درِ بن بستِ من آنجاست آنجاست

********

مرا اعجاز بایستی و نیست

پَر پرواز بایستی و نیست

ندارم‌ رغبتی ، آواز نسازد

تبِ آواز بایستی و نیست

از پنجره بوی عشق اگر برتابد

از روزنه بوی عشق اگر بشتابد

من منتظرش نشسته ام ، تا برسد

تا عاشقی بر سوته دلی دست یابد

من هم آدمم ، مرا ببین ! دیوانه

گاهی ام کمم ، مرا ببین ! دیوانه

اینم ، که دچارِ سر دیوانگی ام

با زیر و بَمَم ، مرا ببین ! دیوانه

می دانستم بنای رفتن داری

می دانستم هوای رفتن داری

وقتی که برای من غزل کوک نشد

می دانستم نوای رفتن داری

گل گفت : ای بلبل خاموش شده !

چندی ز دل ، گُلت ، فراموش شده

هر چند ، که دستِ تقدیرت نیست

امّا به خیال ، موسم آغوش شده

*********

پروانه به سوختنش به شادی می گفت

بی وصل اگر ، طوافِ یادی می گفت

این بود ، هدف ز خلقتم ، تا سوزم

شکرت خدا ، به فرصتی که دادی ! می گفت

" یوسف "

من دامن دوست گرفته ام تنگ به تنگ

او ناز کنان می زندم سنگ به سنگ

ترسم نخورد سنگ سرم ، خجالتش باز افتد

آخر بکُشد به سنگ و شرم ، جنگ به جنگ

دیوانه ی عاشقانه های من پیدا نیست

مستانه ی دیوانه های من پیدا نیست

یک شهر به حسرت مطلعِ بیتِ غزل اند

پروانه ی افسانه های من پیدا نیست

دائم که هوای تو کنم ، حال خوش است

هر صبح که ابتدای تو کنم حال خوش است

ماندم به چه حیلتی ؟ دلِ مرا بِربودی

جان را که فنای تو کنم ، حال خوش است

دیوانه شدم ، مگر به کامت نشدم ؟

پروانه شدم ، مگر به دامت نشدم ؟

تو خنده زدی ، هزار غزل روییدم

نامیدی استاد ، اسیر و رامت نشدم ؟

من مُرده بُدم ، کسی مرا احیا کرد

من گُم شده ای ، دلی مرا پیدا کرد

از بس به خویشم افتاده نگاه ...

بس زشت بُدم ، جلوه ایُ و زیبا کرد

ما ذره ایم و روی بدانجا داریم

ما قطره ایم و میل به دریا دارم

از بي هنری است ، مات شدیم دنیا را

ما هجده هزار عالمِ پیدا داریم

هوای تو ! هوای تو ! هوایت !

صدای تو ! صدای تو! صدایت !

فقط تو باشی و آن خنده هایت !

بلای تو ! بلای تو ! بلایت !

شبیه چشم تو بیمار بودم

ز بس مشتاق بر دیدار بودم

غزل هایی که دائم پاره می شد

فراوان پشت این دیوار بودم

**********

شبیهِ برف روز ، باریدی رفتی

شبیه ماهِ شب ، تابیدی رفتی

نماندی تا بگویم ماجرا را

میان قصه ها ، خوابیدی رفتی

*********

یلدای مرا به رنگ بکِش خوب من

گیسوی مرا به چنگ بِکش خوب من

دیوانه که از کوچه ی تو دور نشد

با دست مرا به تنگ بکِش خوب من

**********

پروانه مشو ! مرا نگاهی انداز

فرزانه مشو ! مرا به چاهی انداز

من مست ترین این حریم بدان

بیگانه مشو ! مرا پناهی انداز

چله شده و هوای او پیدا شد

چله شده و نوای او بر پا شد

او نیست ولی ، "شاهد" این انجمن است

چله شده و بگو چه قدر زیبا شد

خوب شد که رفتی و منم دلگیرت

واقف شدم از بودن پر شیرینت

حالا که رسیده ام به غربت یارا

یک نامه پر از بوسه فرست بر پیرت

آنان که به جانِ ما هم تیر زنده اند

تقدیر کجا ؟ نه ، به تدبیر زنده اند

باشد بزنند ، نوش جانِ یاران

با خنده ای آنچنان ، تعمیر زده اند

هوسِ شانه ی زلفت به جنونم نَکِشاند؟

کارِ دیوانه ی زلفت به جنونم نَکِشاند؟

حسرتِ بوسه بماند به محشر ، زیبا !

نقشِ فرزانه ی زلفت به جنونم نَکِشاند؟

او خمیر کرد و دمید و عشق داد

او اسیر کرد و خرید و عشق داد

خود که حیران بود ، حیران آفرید

او امیر بوده چه دیده ؟ عشق داد

چندی به خندِ عشق دل بستیم

در دوره ی بعد به بند عشق دل بستیم

غافل که کام نمی دهد ، خوش انصاف

در آینه هم به پندِ عشق دل بستیم

***********

من سایه خیالم ، دلت را بردار

یک آرزوی غیر محالم ، دلت را بردار

کو جرات ما ؟ برای آزادی دل

من سستی اولِ نهالم ، دلت را بردار

امشب به سرم زده که دیوانه شوم

گر ناید در قرار ، به میخانه شوم

امشب به سرم زده ، که آشکار کنم

یا می کُشدم به قَهر ، یا جانانه شوم

این کیست ؟ کشیده سخت در زنجیرم

درد داده و بس ، نمی کند تدبیرم

این کیست ؟ که دردِ او عین شفاست

در فکرِ من است ، به یادِ او درگیرم

با تو از سِرِّ دلم می گویم

هر سرایی تو را می می جویم

من تو را دیده ام در باران

ریشه کردی ! که چُنین می رویم

کاش من پروانه ی شانه ت بُدم

یا کبوتر ، گوشه ی خانه ت بُدم

فرق نمی کرد من کدام باشم فقط

پیش تو باشم ، که دیوانه ت بُدم

شبِ تو با شبِ من فرق دارد

به نجوا ، با لبِ من فرق دارد

خیالت بین ! هوایی کرده ما را

تبِ تو با تب من فرق دارد

باران بزند شبنم باغم برسد

با خنده ی او نم نم باغم برسد

این سایه اگر اوست ، همی می اید

خندید : که از نبودنم ، باغم برسد ؟

************

شرحِ شکنِ زلف تو را نمی دانم چیست ؟

تعبیرِ زنِ زلف تو را نمی دانم چیست ؟

زلفت چو خوابِ من آشفته ی شب

تابیدنِ زلف تو را نمی دانم چیست ؟

انگار بهشتِ من با دست تو شد

حالا بدنم جدا ، که روح مست تو شد

بیچاره کسی که مست شد و جانش نیست

هم نیست شد و نیستی اش هستِ تو شد

من‌از آفات عشق، پرهیز دارم

خرابی زان سرِ چنگیز دارم

ببین این سوخته را ، چیزی نمانده

چنان گُل ، سیلی از پاییز دارم

**********

شبی از یک سلامش ، قصّه ، عشق شد

چو خندید از پیامش ، قصه، عشق شد

چه کرد ؟ وقتی سوختم ، باورم شد

نشست ، بعدِ قیامش ، قصه عشق شد

*****************

بخواب دیوانه او خوابیده آرام

تو در میخانه او خوابیده آرام

بخواب خواب خوشش ، شیرین باشد

مسوز پروانه او خوابیده آرام

************

شبیهِ آتشی ، خاکسترم کرد

طبیبی شد ، تب انداخت ، بدترم کرد

مرا نبضی گرفت ، گفت : عاشق هستی

نگاهی که همی عقل از سرم کرد

نفس هایت ! ببین ! بوی غزل داشت ؟

دلت تاب و تبِ روی غزل داشت ؟

پریشان کدام اسمی ؟ به جانت

چون من ، هر دَم ، هیاهوی غزل داشت؟