‏گفت: به چه کار آمده‌ای؟
‏گفت: تا از تو آسایشی یابم و مؤانستی.

‏عطار، در این مکالمهٔ ساده، رازِ دوست داشتن را برملا می‌کند: در دوست‌داشتن اُنسی هست که آسایش به ارمغان می‌آورد. به همین‌خاطر، وقتی، به تعبیر عطار، «اندوهی طویل» داریم، سراغ خانهٔ دوست را می‌گیریم: به امیدِ انس و آسایش.


~ ابراهیم سلطانی

❥˙ @Official_Hich ˙❥

♥️ ابراهیم سلطانی

مولانا در یکی از غزلیاتش،
تعبیر عجیبِ گُم شدن در گُم شدن را
به کار می‌گیرد.

انگار کوچهٔ گم شدن
یک پس‌کوچهٔ کوچک و دراز دارد
به همان نام: گم شدن
اول گم می‌شوی ،
بعد آن‌ قدر ادامه می‌دهی که
در گم شدن هم گم می‌شوی...

بعد آن بیت مولانا را می‌خوانی:

وه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم ...


••┈┈┈❥ ♥️ ❥┈┈┈••
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌• @KalameJan •
••┈┈┈❥ ♥️ ❥┈┈┈••

♥️ ابراهیم سلطانی

‏آدم گاهی از یک سرزمین مهاجرت می‌کند،
گاهی از یک فرهنگ،
گاهی از یک رشتهٔ تحصیلی،
و البته گاهی از یک آدم.

«مهاجرت از آدم‌ها»
شاید سخت‌ترین نوعِ مهاجرت باشد:
باید از یک گوشهٔ قلبِ خودت به گوشه‌ای
دیگر از قلب‌ات مهاجرت کنی؛
به آن گوشهٔ کوچکِ خلوتی پناه ببری
که کسی آن‌جا نیست:
پناه به خویشتن از دستِ خویشتن..


••┈┈┈❥ ♥️ ❥┈┈┈••
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌• @KalameJan •
••┈┈┈❥ ♥️ ❥┈┈┈••

‏آدم‌ها را در عکس‌هایی که از جهان می‌گیرند، بازمی‌شناسم، نه در عکس‌هایی که از خودشان می‌گیرند.
ظاهرِ همه‌ی آدم‌ها تقریبا به هم شبیه است، نحوه‌ی نگاه‌شان به جهان، یک‌سره متفاوت!


- ابراهیم سلطانی


📸 Photo by Mehran Kamyab
🗺 Kurdistan

˙❥˙ @Official_Hich ˙❥˙

آن‌قدر که رنج‌های مشترک، آدم‌ها را به‌هم نزدیک می‌کنند، شادی‌های مشترک نمی‌کنند.
و این حرف، در ستایشِ رنج نیست، در ستایشِ نزدیکی‌های ناب و نادر است..

"ابراهیم سلطانی"
.