کلام اخلاقی

چون ما خودمان را دوست داریم، همه چیزمان را برای «منِ» خود می‌خواهیم و همه چیز به اعتبار «من» موجود است؛ این همان مسئلۀ اصالت وجود و اعتباری بودن ماهیت در فلسفه است. چنان‌که اگر در یک بیماری برای حفظ جانمان، مجبور به قطع عضو شویم، آن را می‌پذیریم تا زنده بمانیم؛ یعنی همواره مراقب نفس خود هستیم و اگر کاری انجام می‌دهیم، لذتی می‌بریم، تصوری می‌کنیم یا می‌اندیشیم به این دلیل است که خود را دوست داریم.

https://t.me/hayatarefaneh

کلام عرفانی

در تجلی ذات به ذات، حق‌تعالی خودش به خودش نظر می‌کند و علم ذات حق به ذاتش، در رتبه‌ای به نام احدیت ظهور می‌کند. ما نیز در رتبۀ خودمان، قبل از اینکه اعضا و جوارح خود را بشناسیم، بدون هیچ تعلیمی از بیرون، ابتدا خودمان را می‌یابیم و حتی اگر هیچ عضوی هم نداشته باشیم، وجود خودمان را درک می‌کنیم. این درک همانند تجلی ذات به ذات است که برای ما انسان‌ها میسر است؛ چراکه خلیفۀ خدا هستیم.

https://t.me/hayatarefaneh