جشن زلال زندگی
صدای آب، نرم و پیوسته مثل نجوای زمین با آسمان می آید، چویباری که از دل کوهساران زاده شده با شوق بسوی سبزی می دود،
گویی می خواهد به هر شاخه برگ و شکوفه ای بشارت تازه شدن بدهد
آب زمزمه کنان سنگریزه ها را می بوسد و در حرکتش آینه کوچکی می سازد، که آسمان و درختان را به خود تکرار می کند،...
و پرندگان مهمان همیشگی این جشن بی کران هستند،
یکی پس از دیگری می آیند جرعه ای از زلال زندگی می نوشند، گویی هر کدام پیامی از شادی را با خود به دور دست ها می برند....
همین آب، همین زمزمه بی وقفه زندگی جشنی که هرگز به پایان نمی رسد....گویی گاهی ما غایب آنیم...