کلام اخلاقی

خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَی الأرْضِ زِینَةً لَّهَا»؛ و این به تمام اعتباریات دنیا برمی‌گردد. هم اموال، ازواج، اولاد و سایر شئون دنیوی و هم حتّی نماز و روزه و سایر عبادات! زیرا آنچه اصالت دارد، حقّ است و دنیا صرفاً مسیری برای عبور است؛ شئونی هم که در آن به ما داده‌اند، ابزار رهایی است.


https://t.me/hayatarefaneh

کلام عرفانی

دید ما نسبت به عبادات باید این باشد که عبادت را مسیر و وسیله‌ی عروج ببینیم، نه مقصد.
اگر عبادت را مقصد بدانیم، خوش‌باورانه فکر می‌کنیم به هر کیفیتی نماز بخوانیم، می‌توانیم آن را توشه‌ی آخرتمان کنیم و با آن، بهشت را بخریم؛ ضمن اینکه دعاهایمان در دنیا نیز باید به خاطر این نماز، مستجاب شود.
آن وقت همیشه به خاطر نماز و عبادتمان، از خدا طلب‌کاریم و فعلمان را به رخ او می‌کشیم!
در حالی که مهم، کیفیّت عبادت است، نه کمّیت آن.

https://t.me/hayatarefaneh