🔹



به دو گروه از آدم‌ها دل نبندید:
یکی آن‌ها که با هر خشم، منت خوبی‌هایشان را بر سرت می‌کوبند،
و دیگری آن‌ها که در تنگنا و غم، تو را به حال خود رها می‌کنند.
اعتماد به این‌ها، مثل تکیه بر شاخه‌ی پوسیده است،
که با اولین باد، زیر پایت می‌شکند،
گروه اول، محبت را شمشیر می‌کنند برای زخم زدن،
و هرچه کرده‌اند، بهای سنگینی برایش طلب می‌کنند،
گروه دوم، در آفتاب کنار تو می‌مانند،
اما با آمدن طوفان، سایه‌شان را هم نمی‌بینی،
این‌ها نه پناهند، نه یار واقعی،
بلکه سایه‌هایی‌اند که با نور غم، محو می‌شوند،
به آدم‌هایی تکیه کن که قلبشان بی‌منت است، می
و دستشان در تاریکی، چراغ راهت می‌شود،
زندگی کوتاه‌تر از آن است که به این‌ها دل خوش کنی،
پس چشمت را باز کن و انتخابت را عاقلانه بساز،
آن‌ها که در سختی می‌روند، در خوشی هم وفادار نیستند،
و آن‌ها که منت می‌گذارند، محبتشان شرطی است،
حقیقت این است که تو شایسته‌ی بهتر از این‌ها هستی،
پس رها کن و به سوی آدم‌های ناب قدم بردار.

🔹
🔷