گُلی از دستِ من ترسیده پژمرده

گُلی از هستِ من رنجیده غم خورده

گُلم از حرفِ من غنچه نمی دارد

گلابم هر چه عشق را با خودش بُرده

مرا بیرونِ این بُستان ، بنشانده

تمام جان من ، از اوست افسرده

به جهدِ ما نگاهی او نمی دارد

مرا دست همین تقدیر بِسپُرده

چه قدر ؟ در کوچه ات ، عابر می اید

تمام سایه ها ، دیوانه بشمرده

مرا یک باغبان مهربان دیدی ؟

چرا گل های جانِ تو چنین مُرده

تو را اندازه ی پروانه ها دوست دارم

تو را گویا خدا با عشق افشرده

" یوسف"