من که بلا دیده ام از چشم او

از چه دویدم ؟ بدان سمت و سو

از چه ؟ ز سوختن هراسم نبود

زآتش عشقش ، چو لباسم نبود

باز هوای تو و آن دهکده

چشم تو و حسِ تو و میکده

هر چه بگویم که نوایت ! چیست ؟

صوتِ بهشت ، باز نوایت ، نیست

داد منِ خسته رسیدی تو

پُر شدی از عشق و چکیدی تو

مِهر چکیدی ! گُل عشقت دمید

شعر چکیدی که دلم را خرید

هر چه مرا بود ، ربود جان تو

هر چه که دیدم که بود جان تو

مست کنِ جان ! چو مستی زنی !

نیستِ مرا آتشِ هستی زنی !

هست کنی ! هست تر از من شوی

مست کنی ! مست از من از دَوی

تا که هوای تو به نای و دل است

تا ابدم پای دلم ، در گِل است

صورتِ تو ! روضه ی رضوان من

سیرتِ تو ! منشاء ایمان من

بوسه چنان می زنمت ، جای ،جای

با تو رفیق سفرم ، پای پای

قهر کنم تا که بهانه شود

صلح کنم ، بوسه روانه شود

ای عطشت ! چون دل دریایی ام

عاشق آن روسری آبی ام

هی هوا می دهش زود زود

ناز همان وقت ، دلم را ربود

باد دَهی مَر دلِ دیوانه را

تا که زنی حسرتِ دل شانه را

.

.

.

باز خیالاتِ تو بازی کشید

زاهد بیچاره به خواری رسید

بازی چشم و دل و دستی شده

رامِ نگاهِ دل مستی شده

وای اگر بازی گرفته مرا

بازی ام و رازی نهفته مرا

​​​​​​​" یوسف "