کلام عرفانی

در عالم معنا طلب مطلوب را باید از درون آغاز کرد.
اگر می خواهی چیزی در عالم خارج رخ دهد، نخست باید چیزی را در عالم درون خود تغییر دهی.
اگر می خواهی شیرینی ای را در جهان خارج بچشی، باید تلخی را در جهان درون بزدایی.
شیرینی درونی، شیرینی بیرونی را می آفریند.
بنابراین، در عالم معنا، برای یافتن آب نباید چاه کند، باید تشنه شد. وقتی تشنه شدی، آب به سراغ تو می آید.

آب کم جو تشنگی آور بدست
تا بجوشد آبت از بالا و پست

https://t.me/hayatarefaneh

کلام اخلاقی

اگر رابطۀ دستمان را با «من» خودمان بررسی کنیم، می‌یابیم شناخت دست (صفت) بعد از شناخت من (عین) آمده و این «عین» است که اراده می‌کند که دست باز و بسته شود! پس دست، تنها باید طبق ارادۀ من، وظیفه‌اش را انجام دهد. رابطۀ «منِ» ما با خدا نیز اینچنین است؛ یعنی در پیشامدهای لحظه به لحظۀ زندگی، اعضاء ظاهری و باطنی و خیال و عقلمان باید ارادۀ او را ظهور دهند. به بیانی دیگر؛ وقتی عین شاهد را در تمام عوالم‌مان شناختیم، دیگر وظیفه برایمان سخت و آسان نمی‌شود؛ بلکه همان می‌شود که باید بشود و نتیجه‌اش انسان را به رضا و تسلیم می‌رساند.

https://t.me/hayatarefaneh