کلام عرفانی

انسان، توان زندگی با جامعیت انسانِ کامل که عصارۀ خلقت است را ندارد و نمی‌تواند یار او باشد، مگر با دو بال علم و عمل؛ آن هم علم و عملی که به حق دعوت کنند و این سه حاصل نمی‌شود مگر با تواصی به صبر. چرا که اگر صبر نباشد انسان بالاخره در مرحله‌ای از مراحل حرکت خواهد شکست! جریان تکامل نفس انسان زمانی به سعادت ختم می‌شود که بر خلاف جریان آب باشد. لذا تا صبر در این مسیر نباشد، رسیدن به نتیجه حاصل نخواهد شد.

https://t.me/hayatarefaneh

کلام اخلاقی

برای انسانی که سلوک باطنی و عرفانی دارد و به ظاهر بسنده نمی‌کند، رموز بسیاری منکشف می‌شود که موافق با طرز فکر و اعتقادات مردم نیست و این بزرگترین مصیبت یک سالک است. وقتی فرد، محبت‌ نازله‌ای را کنار می‌گذارد، در عالم بالا وارد ابعاد جدیدی از محبت می‌شود که انعکاسش در بیرون و جاذبه‌ای که ایجاد می‌کند موافق با عقل جزئی ظاهربین بیشترِ مردم نیست. لذا بسیاری، آن را رابطۀ محبتی ناصحیح قلمداد می‌کنند و از قبول آن سر باز می‌زنند؛ و صبر کردن بر این امر، کار آسانی نیست.

https://t.me/hayatarefaneh