مرا با خود ببر ، تا عالمِ امکان 

مرا با خود ببر ، تا باورِ جانان

مرا با خود ببر ، هر جا تو می خندی

مرا آنجا ببر ، چله که می بندی

ببر با خود مرا ، اینجا غریبم من

که عشق آنجاست ، اینجا بی نصیبم من

هر آنجایی ، همان جا ، عشق می بارد

مرا آنجا ، به جز شوقت ، که می آرد ؟

ببار مهرِ فزونت را ، هر چه انباشتی

ببار شوقِ جنونت را ، هر چه می داشتی

ببار ، دیوانه دوست دارد ، جنونت را

ببار ، پروانه دوست دارد، بویِ خونت را

ببین پروانه ها ، در آرزوت هستند ؟

همین فرزانه ها ، فکرِ قنوت هستند 

ببین دیوانه ها ، در شهر می چرخند

ببین بیگانه ها بر ما چه می خندند ؟

ببین این سایه ی یک مردِ دلداده است

ببین این چشمِ تر ، از چشمت افتاده است

نگاهم کن ، پُرم از تو ، خیالاتت

گَهی امید ، گَهی ، فکرِ محالاتت

بیا این سایه را ، با شمع مهمان کن

گشا آن پنجره ، گاهی چراغان کن

دلم روشن شود ، از نورِ آن روزن

دلم گُلشن شود ، از چینِ آن دامن

من از فکر و خیالِ تو ، چه لبریزم

بگویم ؟ ... آبروی عشق را ، آخر می ریزم

بگویم ؟ ... فکرِ تو دیوانه ام کرده ؟

بگویم ؟ ... حسِ تو ، جز تو ، همه بیگانه ام کرده ؟