همراهی با روح خود

شاید برای شما این سؤال پیش بیاید که چگونه می توان تفاوت میان روح و منیت را شرح داد؟ در حقیقت، جواب این پرسش بسیار ساده است. منیت شما پیوسته نیاز به شناختن داد، اما روحتان از شناختن بی نیاز است. میت شما در ترس و هراس به سر می برد، اما روحتان در اعتماد و اطمینان کامل زندگی می کند. منیت شما وقتی اوضاع بر وفق مراد نیست مقاومت می کند، اما روحتان تسلیم می شود و به جریان رودخانه زندگی اعتماد می کند و می داند سرانجام شما را به آنجا که باید خواهد برد. منیت شما در گذشته سیر می کند، اما روحتان با این آگاهی ژرف که لحظه حاضر همه آن چیزی ست که وجود دارد، در زمان حال می زند. منیت شما برای برحق بودن دست به هر کاری می زند، اما روحتان می داند که می تواند از طریق اشتباهات خود به قدرت، علم و معرفت دست یابد. منیت شما جدی و خشن است و روحتان شاد و سبكبال می باشد. منیت شما دیگران را مقصر می داند و سرزنش می کند، اما روحتان مسؤولیت کامل همیاری در آفرینش هر شرایطی را می پذیرد. منیت شما همیشه در جایگاه قضاوت قرار دارد، اما روحتان با همدلی و مهربانی موجب آسودگی شما می شود.

بیشتر ما پیوسته در این تنگنای دشوار گرفتار هستیم که چه تصمیمی بگیریم ودر زندگی کدام مسیر را دنبال کنیم. خیلی ساده است که ما مسیر منیت خود را پی بگیریم. منیت، ما را با این باور که اگر در موقعیت کنونی خود باقی بمانیم ایمن خواهیم بود، فریب می دهد. حتی اگر ما با گوش سپردن به صدای منیت خود به دردسر بیفتیم، در نهایت آن را همدمی به شمار می آوریم که می توانیم رویش تکیه کنیم. ما برای ورود به دنیای فراتر از منیت خود، باید تسلیم راه و روش هستی شویم. ما باید نقشه هستی را برای زندگی خود دنبال کنیم و اطمینان داشته باشیم زمانی که به آنجا رسیدیم که از پیش به طور ویژه برای ما در نظر گرفته شده است، به آنچه نیاز داریم دست می یابیم و آن خشنودی و امنیتی که در جست و جویش هستیم، خواهیم داشت.

دبی فورد

جدایی معنوی

ص 265 و 266