بی تو هم ، در پیِ عشق ، در بندم 

بی تو ای جانِ خیال ، من چندم

بی تو روز  ، شعر فراهم دارم 

بی تو شب ، از مصرعِ آن می بارم

بی تو در باغ خیال ، می گردم 

بهرِ آن خوابِ وصال ، می گردم

گاه ، شانه به سرت می آرم 

گاه بوسه به سرت می بارم

گاه ها  ، همه ام حیرانت 

آه از عاشقِ دل ویرانت

آه از دستِ بلا خیز دلت 

آه از آن لشگر چنگیز دلت

مهربان باش ، به دیوانه ی خویش

هم زبان باش ، نه بیگانه ی خویش

مهربان باش ، دلم می شکند

همچنان باش ، ز تو دل نَکَنَد

زنده کن ، دعوتی این جانم را

خنده کن ، سستی ایمانم را

تو به احیا بکوش ، از خبرت

ای پریا ! بپوش ، موی سرت

ای پری ! حرمت پیرانه کجاست ؟

تو بگو ، راهِ صمیمانه کجاست ؟

تو مگو : ‌توبه زن ، تسبیح انداز

تو مگو ، زُهد زن و بی ما ساز

تو مگو قصه ی تو پایان یافت

همه شهر ز ما ، حیران یافت 

وقتِ عشق ، وقتِ طلوع دلِ توست