به افتخار باران
۱)
یکی دوسالیه « آهستگی» بیشتر جواب میده به روح و روانم تا سرعت و جنگیدن و قله زدن،
۲)
داشتم بالاسر میز کتابهای جدید کتابفروشی پرسه میزدم که ذهنم کمی آروم بگیره از فشارهای شدید این روزهام ؛ خانمی ابراز محبت کرد که گوش نیوشها را شنیده، ازش تشکر کردم؛ از آن دسته زنان باشرفی که حقشان زندگی بهتر بوده ولی غمی تمام صورتش را در برگرفته بود، دختر نوجوانش سمتش آمد،
مادر گفت : دکتر شیری که میگفتم، کمی هل شدم که ایشالا چیزهای خوب گفته باشه🥹، چهره بشاش و کمی رنگ پریده دختر را که دیدم ، دلم گرم شد ، کمی از پسرم بزرگتر بود و موهای کوتاه ناز و به قول خودشون outfit باحالی داشت؛ باهاش خوش و بش کردم و ناگهان در چشمانش همان غم چشمان مادرش را دیدن ؛ در آنی، قلبم گواهی داد این دختر نوعی غم پدر ناکافی دارد؛
مکثی کردم و در چشمانش نگریستم و از سختیهای فرزند طلاق بودن گفتم و اینکه بودن با مادر تنها یا پدر تنها، درهایی خاص را به فهم انسان باز میکند؛ اشک در چشمانش حلقه زد ؛
دخترم
جهان هزاران روز خوب برایت کنار گذاشته که لیاقتش را داری ، فقط همتت را از لیاقتت افزون بدار
فقط طاقت بیار

اينجا نظر ميتوانى بنويسى برام
——
پنجشنبه۸ آبان
شهرکتاب مرکزی
@drshiri