من از نسل شقایق های دل سوخته ام

که چشم به بارشِ مِهرِ تو دوخته ام

به دنبال فالِ غزل های کوچه ی حافظم

که آبرو را ، در این معرکه فروخته ام

پرسید : کِی به التهاب عشق رسیده ای

گفتم : با طلوعِ صورتِ تو افروخته ام

ای که از چشم ما گریخته‌ای تا خیال ما

با خود گفتم ؛ جز درد چه اندوخته ام ؟

این رسم از تو بود ؟ سوخته رها کنی !!!

اما ... من چُنین رسم نیاموخته ام

" یوسف "