نشسته‌اند ملخ‌های شک به برگ یقینم
ببین چه زرد مرا می‌جوند سبزترینم

ببین چگونه مرا ابر کرد خاطره‌هایی
که در یکایک‌شان می‌شد آفتاب ببینم

شکستنی شده‌ام اعتراف می‌کنم اما
ز جنس شیشه‌ی عمر توام مزن به زمین‌ام

برای پرزدن از تو خوشا مرام عقابان
کبوترانه چرا باید از تو دانه بچینم؟

نمی‌رسند به هم دست اشتیاق تو و من
که تو همیشه همانی که من همیشه همینم

🌞🌞

شاعر؟؟