@molanatarighat
در دنیای مادیات نثار کردن به معنی غنی بودن است. آنکه میدهد غنی است نه آنکه بسیار دارد. مُحتکری که نگران از دست دادن مال خویش است هر چند ثروتمندتر باشد، از نظر روانشناسی مردی فقیر و زبون است.
آنکه توانایی بخشیدن از خویش را دارد بی نیاز است. او خود را به منزلهٔ انسانی احساس می‌کند که قادر است از هستی خودش به دیگران ببخشد. فقط کسی نمی‌تواند از بخشیدن اشیای مادی لذت ببرد که قادر نباشد از حداقل ضروریات زندگی پا فراتر بگذارد. ولی تجارب روزانه نشان میدهد که حداقل ضروریات در نظر اشخاص، همان‌ اندازه که بستگی به دارایی آنان دارد، به‌ همان اندازه نیز تابع صفات و‌ منش‌های آنان است.
مشهور است که فقرا به‌ مراتب بخشنده‌تر از ثروتمندانند، با وجود این، فقر وقتی که از حدود‌ معینی گذشت دیگر راهی برای بخشیدن باز نمی‌گذارد و بسیاری موجب زبونی می‌شود، نه فقط به سبب رنجی که به‌طور مستقیم به‌ وجود می‌آورد، بلکه بواسطهٔ این حقیقت که انسان را از لذت نثار کردن محروم می‌سازد.

هنر عشق ورزیدن
#اریش_فروم