نکته

حضرت علی(علیه‌السلام) در حکمت 13 نهج‌البلاغه می‌فرماید:
"إِذَا وَصَلَتْ إِلَيْكُمْ أَطْرَافُ النِّعَمِ، فَلَا تُنَفِّرُوا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ الشُّكْرِ."
هنگامی که آثار نعمت‌ها به شما رسید، با نا سپاسی، تداوم آن را قطع نکنید.
وقتی در نعمتیم، باید منعم را ببینیم و نعمت را ظهور او بدانیم تا قلبمان شاکر شود و وظیفه‌مان را نسبت به آن نعمت انجام دهیم. مثلاً وقتی چشممان سالم است، حواسمان باشد که قوّۀ بصیریت از خداست و درواقع اسم «هو البصیر» می‌بیند؛ اما او به ما اذن داده این دیدن را درک کنیم و لذتش را ببریم. پس دنبال این باشیم که خدا چه می‌خواهد و این نعمت را همان‌طور که او خواسته، مصرف کنیم.

https://t.me/hayatarefaneh

نکته

"مَنْ كانَ يُريدُ الْحَياةَ الدُّنْيا وَ زينَتَها نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمالَهُمْ فيها وَ هُمْ فيها لايُبْخَسُونَ. أُولئِكَ الَّذينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ النَّارُ وَ حَبِطَ ما صَنَعُوا فيها وَ باطِلٌ ما كانُوا يَعْمَلُونَ."
هرکس حیات دنیا و زینت آن را اراده کند، اعمالشان را کامل به آن‌ها می‌دهیم و چیزی کم نمی‌گذاریم. اما در آخرت، بهره‌ای جز آتش ندارند و آنچه کرده‌اند، بر باد می‌رود و اعمالشان باطل می‌شود.

این آیات، اصالت نیت را روشن می‌کند؛ که وقتی نیت انسان دنیاست، هر عملی داشته باشد حتی عمل اخروی، نتیجۀ دنیوی می‌دهد و به جای عالم وحدت، به کثرت نزدیکش می‌کند. یعنی راه نفسش در به دست آوردن حظوظ اخروی بسته می‌شود و به آتش می‌رسد؛ اگرچه نصیب دنیا دارد، آن هم نه هرچه می‌خواهد، بلکه به قدر اعمالش.

https://t.me/hayatarefaneh