پُرم ار حال و هوایِ دلِ تو 

پُرم از خاطره ی ساحلِ تو

پُرم از عشق ، پُر از بارانت

پُرِ گیسویِ رسیده به سرِ دامانت

من غنی از تو شدم ، دریایی 

دل وسیع از تو شدم ، صحرایی

باز خواندی ، به اوجم بکِشی 

هم کشاندی ، چو موجم بکِشی

من تو را دارم ، و دنیا دارم

در کنارت ، سرِ عقبی دارم 

گر چه در سایه ی تو ، پایه زدم

از نفس های تو من آیه زدم

آیه آیه ، همه اش شعر و غزل

مایه مایه ، همه کندوی عسل

فارغِ از خویشمُ و درگیر توام

سارقِ خویشم و  زنجیر توام

از تو ظلم گر برسد شیرین است

گر خرابم بکنی ، تمکین است

من به رنجِ دَم عشق ، خو کردم 

با صداقت ، عشق را ، رو کردم

سرِ پیوستگیِ ، گیسویت 

میلِ آشفتگیِ آن مویت

خواب و آرامِ مرا بُرده ببین

مردِ عشق تو شده ، اهلِ یقین

" مثنوی "