بیمِ از دست دادنت را می برم

من که دردت را به جانم می خرم

ای گشوده دل ، به این مطلوب خواه

تک حبیبِ جمله ی محبوب ها

ای حریمت ، آب و دانه بهرِ جان

ای طلوعت ، شوقِ جانِ عاشقان

تشنه داند ، قدرِ آن احساس را 

بوسه خواهد چشمِ تو ، الماس را

گام گام پیدا شدی ، در جانِ شهر

تا گرفتی ، هر چه رفت ، ایمانِ شهر

شاعرت ، عُزلت نشین بود ، جانِ دوست

با هویدایت ، شدم مهمانِ دوست

ای به معنا ، تا دلم ، افتاده ای 

از سرِ معنا مرا ، جا داده ای

ای پُر از تشویش ، بودن ، رفتنت 

در دلت ،غم ، بیش ، بودن ، رفتنت

دیده ای اعجاز ؟ همین مِهر دل است

چیده ای ایجاز ؟ بچین مِهر دل است

من به گلزارت ، گلِ زارم ، نگار

من به دیوارت ، نگاه دارم ، بهار

بی اشارت ، من چو مسکینم ، به عشق

بی بشارت ، حالِ غمگینم به عشق

صلح و جنگت ، سِرِّ این آشفتگی است

صلح و جنگت ، حاصلِ ناپختگی است

گر به جنگی ، گو که ما جنگ آوریم

گر به صُلحی ، گو که آهنگ آوریم

تا چه سازد این قلم ؟ در انتظار

چند بهار آمد ، بهار پشتِ بهار

حکمتش عالی ، بلی غفلت ز ماست 

رحمتش بیش از غضب ، بس بی صداست

ما به تسلیم اندریم ، تا نقش زند

آن چه خیر است او ، هم بر بخش زند

سیره ی اوست ، جود و رحمت دادن

شیوه ی اوست ، سود و فرصت دادن

هر چه او خواهد ، همو خیر است و خیر

هر چه می باید ، از او خیر است خیر

" یوسف "