باز آمد ، غصّه ام را باز کرد 

راز بود او راز ماند ، او راز کرد

آن سبو را ، با خودش همراه کرد

آرزو را ، همرهِ صد آه کرد

حسرتِ آن گیسوان در جان ماند

بوسه بر چشمانِ جان ، اینسان ماند

گویشِ شعرم شکست ، در حنجره

ناامید بستم ، تمامِ پنجره

عابران کی اشک ریزند ؟ بی خیال

شاعران لبریز اشک اند ... پایمال

رفت بی ما ... ماهِ ما آن سوی ها

 رفت از ما ... دور تر از جوی ها

ماه رفت ، برکه اینجا ماند و سوخت

تا ابد چشم بر مسافر برکه دوخت

برکه ی بی ماه ، همی مُرداب گشت

بی سرِ شوق ، حاصلش تالاب گشت

حاصلِ این آفرینش ، عشق نیست ؟

مبداء آغازِ ما ، جز عشق چیست ؟

قطره ای از عشق او بر دل چکید

ذره ای روز اَلست ، بر جان دوید

نقش زد از عشق ، جانِ خلق را

آتشی شیرین ، ز عشق مطلق را

زین سبب مَر عشق را ، جاذب شدیم

مِهرِ یاران ز جان طالب شدیم

آرزو آمد ... پریشان تر کجاست ؟

چون که دیوانه ... گریزان تر کجاست ؟

هر که دیوانه ... مرا فرزانه تر

نقشِ پروانه بگیر ، دیوانه تر